第2章 前尘(1 / 2)

春棠纪事 那梦无 8170 字 2019-02-17

<!doctypehtmlpublic"-//w3c//dtdxhtml1.0transitional//en""

<htmlxmlns="

<head>

<title>春棠纪事-第2章前尘-都市言情-jieqicms</title>

<metahttp-equiv="content-type"content="text/html;charset=gbk"/>

<metaname="keywords"content=""/>

<metaname="description"content=""/>

<metaname="author"content="(jieqicms)"/>

<metaname="copyright"content=""/>

<metaname="generator"content="jieqi.com"/>

<linkrel="stylesheet"href=""type="text/css"media="all"/>

<scripttype="text/javascript">

<!--

varpreview_page="

varnext_page="

varindex_page="

vararticle_id="46573";

varchapter_id="22809382";

functionjumppage(){

varevent=document.all?window.event:arguments[0];

if(event.keycode==37)document.location=preview_page;

if(event.keycode==39)document.location=next_page;

if(event.keycode==13)document.location=index_page;

}

document.onkeydown=jumppage;

-->

</script>

</head>

<bodybgcolor="#f6f6f6">

<divid="adtop"><scripttype="text/javascript"src=""></script></div>

<divid="headlink">

<divid="linkleft"><ahref="cms</a>-><ahref="书库首页</a>-><ahref="小说网友请提示:长时间阅读请注意眼睛的休息。www.126shu.com:

----这是华丽的分割线---</i>

11/modules/article/articleinfo.php?id=46573&quot;&gt;"target="_blank">http://qidianchuangshi.kuaicai.com:11311/modules/article/articleinfo.php?id=46573&quot;&gt;</a>春棠纪事&lt;/a&gt;&lt;/div&gt;

&lt;divid=&quot;linkright&quot;&gt;&lt;ahref=&quot;上一页&lt;/a&gt;|&lt;ahref=&quot;返回书目&lt;/a&gt;|&lt;ahref=&quot;下一页&lt;/a&gt;|&lt;ahref=&quot;target=&quot;_blank&quot;&gt;加入书签&lt;/a&gt;|&lt;ahref=&quot;target=&quot;_blank&quot;&gt;推荐本书&lt;/a&gt;|&lt;ahref=&quot;返回书页&lt;/a&gt;&lt;/div&gt;

&lt;/div&gt;

&lt;divid=&quot;title&quot;&gt;第2章前尘&lt;/div&gt;

&lt;divid=&quot;content&quot;&gt;教坊司里多有罪臣之家的女子。

从前也都是锦绣闺阁里娇养的明珠,只因家门不幸,受了牵连,遭这灭顶之灾,沦为浊世里供人随意采折践踏的玩物。

身处困顿之中,陆嘉月想起父亲陆勉常常兀自吟诵的诗句。

“宁可枝头抱香死,何曾吹落北风中。”

就在教坊司将她当做一件珍宝,待价而沽的时候,她对着镜子,用一把小银刀,亲手划破了自己的脸。

昔日盈润无瑕的如玉面容,因数道血淋淋的疤痕,变得丑陋可怖。

教坊司的司正一怒之下,命人将她鞭笞得体无完肤,扔进柴房,由她自生自灭。

满身的伤痕如烈火灼烧一般,令她痛不可抑。不过半日,她便奄奄一息,心中神智思绪也如流沙,无声无息散去。

然而这一息尚存间,她又见到了父亲陆勉。

陆勉不再官袍在身,他穿着极简素的青布襕衫,仍是从前温和儒雅的模样,满脸温柔怜爱的笑意。

“月儿,别怕,爹爹来接你了。”

........

待到再睁开眼睛,迷蒙恍惚许久,才明白自己竟是又回到了三年前,初到曲家,正是生着那场大病的时候。


举报本章错误( 无需登录 )